Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Λονδίνου μου άφησαν μία απροσδόκητη αίσθηση αισιοδοξίας. Και αυτό γιατί παρακολουθώντας τις τελετές έναρξης και λήξης, καθώς και την οργάνωση των αγωνισμάτων, θυμήθηκα τι γινόταν λίγο από τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας.
Δεν εξετάζω αν η διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων στην Ελλάδα ήταν καλή ιδέα, από οικονομικής απόψεως. Προφανώς δεν ήταν, αν και όσοι το υποστηρίζαμε τότε, θεωρούμασταν σχεδόν γραφικοί. Η αισιοδοξία μου οφείλεται στο τεχνικό σκέλος της προετοιμασίας. Μέχρι και λίγες εβδομάδες πριν την τελετή έναρξης, θυμάμαι εκατοντάδες δημοσιεύματα στον διεθνή τύπο που προεξοφλούσαν ότι η Ελλάδα, η μικρότερη χώρα που έχει φιλοξενήσει Ολυμπιακούς τις τελευταίες έξι δεκαετίες, δεν θα τα κατάφερνε. Τα έργα καθυστερούσαν, οι κίτρινες κάρτες από τη ΔΟΕ είχαν μετατραπεί σε «βαθύ πορτοκαλί» και το Σίδνεϊ πρετοιμαζόταν να υποδεχθεί εκ νέου τους αθλητές, λόγω της αποτυχίας της Αθήνας. Κι όμως, παρά τις καθυστερήσεις και τις δυσκολίες, η Ελλάδα στο τέλος τα κατάφερε και διοργάνωσε άριστους – από τεχνικής πάντοτε άποψης – Ολυμπιακούς Αγώνες.
Ξεφυλλίζοντας τις σελίδες της ιστορίας μας, παρατηρεί κανείς ότι η Ελλάδα πάντα στο τέλος τα καταφέρνει, διαψεύδοντας τις προβλέψεις και τα προγνωστικά. Χαρακτηριστικότερο ίσως παράδειγμα ήταν το 1940, όταν οι μεγάλες αυτοκρατορίες της Ευρώπης κατέρρευσαν μέσα σε λίγες μέρες, αλλά η Ελλάδα κράτησε, ενάντια σε κάθε λογική πρόβλεψη.
Σύμφωνοι, δεν παίζουμε πάντα δίκαια, όπως όταν μπήκαμε στο ευρώ με δημιουργική λογιστική. Αλλά γεγονός είναι ότι το 1993 βρισκόμασταν στο χείλος της χρεοκοπίας και μέσα σε επτά χρόνια καταφέραμε να δανειζόμαστε με επιτόκιο ανάλογο με εκείνο της Γερμανίας, να είμαστε μέλος του ισχυρότερου οικονομικού κλαμπ του πλανήτη και να έχουμε εκσυγχρονίσει όλες τις υποδομές μας. Ποιος το περίμενε αλήθεια; Ούτε παίζουμε πάντα εντυπωσιακά, όπως όταν κερδίσαμε το Ευρωπαϊκό κύπελλο ποδοσφαίρου, καταστρέφοντας το παιχνίδι των αντιπάλων μας. Αλλά στο τέλος εκπλήττουμε τους πάντες.
Θα μου πείτε είναι δυνατόν, σε τέτοιους δύσκολους καιρούς, να εδράζεται η αισιοδοξία μου στη μεταφυσική πίστη στην “κωλοφαρδία” και το πείσμα των Ελλήνων; Πράγματι κάτι τέτοιο θα ήταν από μόνο του αφελές. Η αισιοδοξία μου όμως έχει και άλλα ερείσματα: γράφω αυτές τις γραμμές από το μπαλκόνι του πατρικού μου στη Σέριφο. Αγναντεύοντας το Αιγαίο, σκέφτομαι ότι δεν είναι δυνατόν αυτή η χώρα να χαθεί. Πρόκειται για έναν επίγειο παράδεισο, ο οποίος με λίγη προσπάθεια και οργάνωση, θα μπορούσε να βρεθεί στην κορυφή της παγκόσμιας λίστας των δημοφιλέστερων τουριστικών προορισμών, με τεράστια οφέλη για την οικονομία. Έχουμε χιλιάδες ακατοίκητα νησιά τα οποία θα μπορούσαμε να αξιοποιήσουμε. Έχουμε ορυκτό πλούτο και κοιτάσματα υδρογονανθράκων. Η ακτογραμμή της χώρας είναι ίση με το σύνολο της ακτογραμμής της υπόλοιπης Ευρωπαϊκής Ένωσης. Βρισκόμαστε σε ιδανική γεωστρατηγική τοποθεσία, στο σημείο συνάντησης τριών ηπείρων. Η Ελλάδα αποτελεί φυσικό διαμετακομιστικό κέντρο και πύλη εισόδου/εξόδου εμπορευμάτων από την Ασία και την Αφρική προς την Ευρώπη. Παραμένει ακόμη και σήμερα φάρος σταθερότητας και προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης σε μία εξαιρετικά ασταθή περιοχή. Διαθέτουμε επαρκώς καταρτισμένο ανθρωπινο δυναμικό, σχετικά σύγχρονες υποδομές και ιδανικό κλίμα για γεωργική παραγωγή υψηλής ποιότητας προϊόντων και ανάπτυξη ανανεώσιμων πηγών ενέργειας. Χρειάζεται επομένως τεράστια προσπάθεια για να καταστραφεί οικονομικά ένα τέτοιο προνομιούχο «μαγαζί».
Φυσικά, οι προκλήσεις είναι τεράστιες. Με τα καμώματά μας, έχουμε δώσει πάτημα στις εμμονές εκείνων των Ευρωπαίων που θέλουν να μας εξωθήσουν εκτός ευρωζώνης. Η γραφειοκρατία και η διαφθορά, που αποθαρρύνουν κάθε επένδυση, οργιάζουν στην Ελλάδα της κρίσης. Τα πέντε χρόνια ύφεσης δοκιμάζουν την κοινωνική συνοχή, ενώ οι αρνητές του Νόμου, από τους κατοίκους της Κερατέας, μέχρι τους πρυτάνεις των ΑΕΙ, επιβραβεύονται για την ανυπακοή τους με χαριστικές υπαναχωρήσεις από το κράτος.
Εξ ου και είναι αναγκαίο να υλοποιηθεί άμεσα ένα κύμα μαζικών μεταρρυθμίσεων, ανάλογο σε εύρος με εκείνο του Ελευθερίου Βενιζέλου, χάρη στο οποίο η χρεοκοπημένη Ελλάδα του 1897, βγήκε τότε από την υπανάπτυξη. Δεύτερον, χρειάζεται να θυμηθούμε οι Έλληνες αυτές τις αρετές που μας επέτρεψαν να επιβιώσουμε στο παρελθόν: το πνεύμα του ταξιδευτή, του μετανάστη, του ναυτικού, του δαιμόνιου επιχειρηματία, του καταξιωμένου επιστήμονα. Να αφήσουμε πίσω μας τον δημοσιοϋπαλληλικό ωχαδερφισμό και να θυμηθούμε το πνεύμα των προεπαναστατικών Κοινοτήτων της Διασποράς, των ναυτικών που όργωσαν τις θάλασσες το κόσμου, των δουλευταράδων επιχειρηματιών που διακρίθηκαν στην Αμερική και την Αυστραλία, των πανεπιστημιακών που διέπρεψαν σε όλον τον κόσμο. Εν ολίγοις, να ξεθάψουμε από τον βούρκο την Ελλάδα της εξωστρέφειας και της καινοτομίας. Και αυτήν τη φορά, απέναντι σε κάθε πρόβλεψη, είμαι σίγουρος ότι, αργά ή γρήγορα, εντός ή εκτός ευρώ, θα τα καταφέρουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου